Η δημοκρατική και κοινωνική Ευρώπη, ένα έτσι κι αλλιώς ημιτελές εγχείρημα, βρίσκεται στα τέλη Ιουνίου του 2015 μπροστά στην άβυσσο: Οι μεν ζουν ως δανειστές σε ένα Grand Hotel με μεγάλη πολυτέλεια και ωραία θέα, οι άλλοι ως οφειλέτες σε έναν γκρεμό, από τον οποίο απειλούνται συνεχώς να πέσουν στην χρεοκοπία.
Η λεγόμενη τρόικα των τριών πανίσχυρων θεσμών φροντίζει να μετατρέψει την απειλή σε εκβιασμό. Σε οφειλέτες όπως η Ελλάδα δεν δίνεται η παραμικρή ευκαιρία, η απειλή της χρεοκοπίας αποσκοπεί στο να μετατρέψει την κυβέρνησή της σε πειθήνιο όργανο. Κοινωνικές και πολιτικές εναλλακτικές λύσεις προς την λιτότητα αποτελούν ταμπού. Ακόμα και το προτεινόμενο από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δημοψήφισμα για το πακέτο λιτότητας της τρόικας ερμηνεύεται από τους υπουργούς οικονομικών του Eurogroup – ενός τεχνοκρατικού ομίλου, όχι πολιτικού, υπόλογου στους ψηφοφόρους – ως προβοκάτσια. Οι δανειστές τιμωρούν την δημοκρατική πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ με τον αποκλεισμό του έλληνα υπουργού οικονομικών από τις διαβουλεύσεις του λεγόμενου Eurogroup – μη διστάζοντας να παραβιάσουν ασύστολα το ευρωπαϊκό δίκαιο για να βγάλουν το άχτι τους. Το θέατρο που προσφέρουν ο Σόιμπλε, ο Ντάισελμπλουμ και οι άλλοι, θα μπει στην ευρωπαϊκή ιστορία ως το υπερθέαμα μιας μεγαλειώδους απόπειρας αυτοκτονίας της πολιτικής ελίτ, που στρέφεται εναντίον του εγχειρήματος της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Η πολιτική της λιτότητας, με την οποία διαλύονται κράτη και καταστρέφονται κοινωνίες, προωθείται από το ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα την Κομισιόν και το Eurogroup σε συνεννόηση με τις μεγάλες οικονομικές δυνάμεις της Ευρώπης – ο μεγάλος συνασπισμός των Σόιμπλε, Γκάμπριελ και Μέρκελ στη Γερμανία είναι η κινητήρια δύναμή της. Με την πολιτική της κοινωνικής αποψίλωσης, του μπλοκαρίσματος των επενδύσεων για την οικονομική ανασυγκρότηση, της πίεσης στα εισοδήματα των μαζών και της αποδυνάμωσης των συνδικάτων, τριπλασιάστηκε η ανεργία στην Ελλάδα από το 2007 έως το 2014 ανεβαίνοντας σχεδόν στο 30%. Η ανεργία στη νεολαία υπερδιπλασιάστηκε φτάνοντας περίπου το 60%. Όχι περίεργο έτσι, ότι σε σύγκριση με την περίοδο προ της κρίσης το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν είναι σήμερα κατά 25% χαμηλότερο και τα ιδιωτικά χρέη κατά 66% υψηλότερα, ενώ το ποσοστό των κρατικών χρεών ανέβηκε σχεδόν στο 180%. Παντού στην Ευρώπη έχει χειροτερέψει η κοινωνική και οικονομική κατάσταση των ανθρώπων, στην Ελλάδα όμως αυτό πήρε ιδιαίτερα οξεία μορφή.
Ενόψει μιας τόσο παταγώδους αποτυχίας της πολιτικής της τρόικας είναι λοιπόν ορθό και κατανοητό να πατάει η ελληνική κυβέρνηση φρένο και να θέλει να ακολουθήσει μια άλλη πορεία από εκείνη που έχει προσχεδιαστεί στο «Grand Hotel Άβυσσος» – πόσο μάλλον, που οι προκάτοχες κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσαν να επιδείξουν οποιεσδήποτε επιτυχίες, παρόλο που ακολουθούσαν επιμελώς τις οδηγίες της τρόικας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ενεργεί από αυτή την άποψη όχι μόνο προς το συμφέρον της Ελλάδας. Στο στόχαστρό του είναι και η διόρθωση ενός εμφανούς κατασκευαστικού λάθους του «ευρωπαϊκού σπιτιού»: Οι κάτοικοί του δεν είναι πολίτες με ίδια δικαιώματα (και υποχρεώσεις), αλλά από «έχοντες» από τη μια, ο πλούτος των οποίων αυξάνει στην κρίση και μέσω της κρίσης, και οφειλέτες από την άλλη, οι οφειλές των οποίων αυξάνουν επίσης συνεχώς στην κρίση και λόγω της κρίσης. Στην Ευρώπη του 2015 μπορεί να μάθει κανείς εκείνο που δίδασκε ο μεγάλος έλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης: Ότι το χρήμα διχάζει, και ότι επομένως δεν μπορεί να ιδρύσει κανείς μια ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία, που ακολουθεί τη λογική του χρήματος, πρωτίστως στη βάση μιας νομισματικής ένωσης. Ένα «κοινό σπίτι» απαιτεί περισσότερα από ότι ένα από τους «θεσμούς» διαχειριζόμενο ταμείο, ιδίως μάλιστα όταν οι εκπρόσωποί του είναι ανίκανοι και γεμάτοι μίσος έναντι δημοκρατικών εναλλακτικών λύσεων.
Η ευρωφιλελεύθερη πολιτική των περασμένων 25 χρόνων – από την συμφωνία του Μάαστριχτ το 1991 μέχρι σήμερα – συνέβαλε στη διάσπαση της ευρωπαϊκής κοινωνίας. Η Ελλάδα είναι το πιο δραματικό παράδειγμα γι αυτό, άλλα θα ακολουθήσουν. Γι αυτό η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας έχουν δίκιο να απαιτούν σεβασμό των συμφερόντων του ελληνικού λαού και της αξιοπρέπειας των ανθρώπων, και να ζητούν την ενίσχυση της συμμετοχής τους σε δημοκρατικές διαδικασίες. Μια δημοκρατική ψηφοφορία σχετικά ανήκει στα εξ ων ουκ άνευ. Αυτό αποτελεί πρόοδο έναντι των αδιέξοδων όρων της τρόικας, οι οποίοι τείνουν να εκμηδενίσουν τον χώρο λήψης δημοκρατικών αποφάσεων.
Δεν πρόκειται μόνο για ελληνική υπόθεση. Τα τρέχοντα γεγονότα στην Ελλάδα αγγίζουν όλες τις Ευρωπαίες και όλους τους Ευρωπαίους. Η πρωτοβουλία για ένα δημοψήφισμα σχετικά με τις περαιτέρω ενέργειες για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους, κερδίζει πίσω ένα μέρος των δημοκρατικών δικαιωμάτων, που ποδοπατήθηκαν από την τρόικα. Εμείς υποστηρίζουμε αυτή την πρωτοβουλία, επειδή είναι και προς το δικό μας συμφέρον. Ταυτόχρονα στρεφόμαστε εναντίον των προσπαθειών των υπουργών οικονομικών της ευρωζώνης να ακρωτηριάσουν από το κορμί της Ευρώπης τον μικρό ελληνικό λαό – έναν λαό, «του οποίου το οικουμενικό ταλέντο και δραστηριότητα του εξασφαλίζουν μια θέση στην ιστορία της εξέλιξης της ανθρωπότητας, που δεν θα μπορούσε να διεκδικήσει ποτέ κάποιος άλλος λαός» – όπως έγραψε ο Φρίντριχ Ένγκελς, τα 120 χρόνια από το θάνατό του οποίου συμπληρώνονται το 2015.
Τι μένει από την Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα; Μια απολίτιστη, από τον νεοφιλελευθερισμό μολυσμένη και από τους «θεσμούς» διευθυνόμενη έρημη χώρα.
Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, ότι μια δημοκρατική ψηφοφορία σχετικά με την πολιτική της τρόικας στην Ελλάδα και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες θα γίνει σεβαστή από τους «θεσμούς». Όλες οι απειλές περί άμεσης διακοπής της αναγκαίας βοήθειας προς την Αθήνα, που ακούγονται αυτές τις μέρες από το Eurogroup, την ΕΚΤ και την γερμανική κυβέρνηση, είναι ανεύθυνες και αντιδημοκρατικές. Η απειλή του οικονομικού χάους αποβλέπει στο πνίξιμο της δημοκρατίας.
Ο χρόνος είναι χρήμα, λέγεται ο ανώτατος κανόνας των υπουργών οικονομικών της ευρωζώνης. Δεν καταλαβαίνουν καν, ότι οι δημοκρατικές διαδικασίες χρειάζονται χρόνο και ηρεμία για να αποφέρουν γενικά αποδεκτά αποτελέσματα. Οι λύσεις για την σημερινή βαριά κρίση δεν επιτρέπεται να πλήξουν μονόπλευρα τους οφειλέτες με σκληρούς, ή, ακόμη περισσότερο, βάναυσους και ανεκπλήρωτους όρους. Οι δανειστές πρέπει να συμμετάσχουν στα κόστη της κρίσης. Μια χρεοκοπία πρέπει να ρυθμιστεί με κοινή συναίνεση, όχι με μονόπλευρες κατηγορίες και με την επιβάρυνση των ανθρώπων ενός κράτους-οφειλέτη. Στα σαλόνια του «Grand Hotel Άβυσσος» δεν πρέπει να ξεχαστεί, ότι την κύρια ευθύνη για τη μιζέρια της κρίσης χρέους την φέρουν οι χρηματιστικοί ζογκλέρ και οι πολιτικοί τους συνεργοί. Οι υπουργοί οικονομικών του Eurogroup έχουν ξεχάσει ότι είναι υπεύθυνοι για μια συμφορά, που έχουν προξενήσει οι ίδιοι και τα σπασμένα της οποίας καλείται τώρα να πληρώσει ο ελληνικός πληθυσμός – κάτι που με διαφορά φάσης θα πλήξει και άλλους λαούς της Ευρώπης.
Αίσχος για την πολιτική τάξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Αλληλεγγύη με τον ελληνικό πληθυσμό! Τιμή στην δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση στην Αθήνα, που κάνει πράξη τη δημοκρατία, καθώς και στο ελληνικό κοινοβούλιο και την απόφασή του να διεξάγει ένα δημοψήφισμα σχετικά με την καταστροφική πολιτική της λιτότητας.
http://www.efsyn.gr/arthro/nai-sti-dimokratia-ohi-ston-ekviasmo
